Ο Μιχαήλ Στασινόπουλος γεννήθηκε στην Καλαμάτα. Σπούδασε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών (αποφοίτησε το 1924) και αναγορεύτηκε διδάκτωρ στην ίδια σχολή (1934). Εισηγητής, πάρεδρος και σύμβουλος, αντιπρόεδρος και πρόεδρος (1966) του Συμβουλίου Επικρατείας…
Ένα κλασικό, αγαπημένο ποιηματάκι για το νηπιαγωγείο που αρέσει πολύ στα παιδιά. Μην ξεχάσουμε να το ζωγραφίσουμε…
Φτιάχνουμε καρτελάκια με όλα τα ονόματα των παιδιών σε χαρτόνι ή τα πλαστικοποιούμε για να αντέξουν περισσότερο…
Οι ψείρες της κεφαλής είναι έντομα χωρίς φτερά που επιβιώνουν απομυζώντας αίμα. Συνήθως ζουν και γεννούν τα αβγά τους …
Τα παιδιά χωρίζονται σε δύο ομάδες. Η κάθε ομάδα ορίζει ένα δέντρο ή μια κολόνα για αμπάριζα…
Τα παιδιά εκλέγουν δύο αρχηγούς. Αυτοί στη συνέχεια διαλέγουν δύο λέξεις, μία για τον καθένα, όσο το δυνατόν πιο γοητευτικές και δημοφιλείς, για παράδειγμα…
Δεν υπάρχουν πληροφορίες γι’ αυτόν το συγγραφέα. Προσπάθησα πάρα πολύ να βρώ στο διαδίκτυο αλλά δε βρήκα τίποτα, κάτι που μου έκανε τρομερή εντύπωση…
“Ήταν μια φορά ένα μικρό δελφίνι. Ζούσε με το κοπάδι του στ’ ανοιχτά της θάλασσας ξένοιαστο κι ευτυχισμένο, κι ήταν η χαρά και το καμάρι της μάνας του. Όλη μέρα έπαιζε με τα κύματα, και πότε πηδούσε ψηλά στον αέρα, πότε βυθιζόταν βαθιά στα νερά. Το σταχτόμαυρο κορμί του γυάλιζε σαν ατσάλι στον ήλιο κι η σβελτάδα του δεν είχε ταίρι. Όλο το κοπάδι των δελφινιών το ήξερε και το αγαπούσε. Ήταν το χαϊδεμένο τους, «το μικρό μας δελφίνι», όπως το έλεγαν…”
