Μπαρόκ

Η μπαρόκ ζωγραφική είναι η ζωγραφική που σχετίζεται με το μπαρόκ πολιτιστικό κίνημα. Το κίνημα αυτό συχνά ταυτίζεται με την απολυταρχία, τη Μεταρρύθμιση και την Καθολική Αναγέννηση, αλλά η ύπαρξη σημαντικών έργων μπαρόκ στην τέχνη και την αρχιτεκτονική σε μη απολυταρχικά και προτεσταντικά μέλη σε ολόκληρη τη Δυτική Ευρώπη είναι αρκετά διαδεδομένη.

Η μπαρόκ ζωγραφική περιλαμβάνει μια μεγάλη ποικιλία από στυλ, αλλά ως πιο σημαντικά μπαρόκ έργα αναγνωρίζονται σήμερα κατά την περίοδο που αρχίζει γύρω στα 1600 και συνεχίζεται σε όλη διάρκεια του 17ου αιώνα, μέχρι και τις αρχές του 18ου αιώνα. Στις περισσότερες κλασικές εκδηλώσεις της, η μπαρόκ τέχνη χαρακτηρίζεται από το μεγάλο δράμα, πλούσιο, βαθύ χρώμα και έντονο φως και σκοτάδι. Σε αντίθεση με την τέχνη της Αναγέννησης, η οποία έδειχνε συνήθως τη στιγμή πριν συμβεί το γεγονός, οι μπαρόκ καλλιτέχνες επιλέγουν το πιο δραματικό σημείο, τη στιγμή που το γεγονός συμβαίνει: ο Μιχαήλ Άγγελος, που εργαζόταν στην Αναγέννησης συνέθεσε το Δαβίδ του πριν τη μάχη του με το Γολιάθ, ενώο Μπερνίνι στον μπαρόκ Δαβίδ του τον συλλαμβάνει ακριβώς τη στιγμή που εξαπολύσει την πέτρα στο γίγαντα. Η μπαρόκ τέχνη είχε σκοπό να αποπνέει συναίσθημα και πάθος αντί της ηρεμίας του ορθολογισμού που επικρατούσε κατά τη διάρκεια της Αναγέννησης.

Ανάμεσα στους μεγάλους ζωγράφους της μπαρόκ περιόδου είναι ο Βελάσκεθ, ο Καραβάτζιο,ο Ρέμπραντ, ο Ρούμπενς, ο Πουσέν και ο Βερμέερ. Ο Καραβάτζιο είναι κληρονόμος της ουμανιστικής ζωγραφικής της Ανωτάτης Αναγέννησης.

Πηγή: Wikipedia

Έργα:

• Η προσκύνηση των ποιμένων